30.04.2021

„ Nie pozwólmy, żeby nasze lęki powstrzymywały nas od realizacji naszych nadziei.”- John Kennedy 35. Prezydent Stanów Zjednoczonych.

Nie ma chyba człowieka, który mógłby powiedzieć o sobie, że nie czuje żadnego lęku. Żyjemy w świecie, w którym „ Czasy nadziei zastąpione zostały czasami strachu. Czas zawrócił. Mamy czasy secondhand”- jak zauważyła Swietłana Aleksijewicz, laureatka literackiego Nobla w 2015 roku i trudno nie przyznać racji białoruskiej pisarce i dziennikarce. Jakby tego było mało, od ponad roku obowiązuje nas czas pandemiczny, źródło kolejnych lęków. Olga Tokarczuk, nasza wspaniała, druga literacka noblistka w jednym z wywiadów przestrzega, że: „Lęk ma naturę epidemii. Żywi się wszystkim, co napotyka na drodze, i próbuje się potwierdzić w każdym wydarzeniu” Laureatka Nagrody  Bookera powiedziała też, że „ bojąc się, zamykamy się w sobie”, co więcej „ nie snujemy planów, martwiąc się o dziś”. Wiem po sobie, że lista zmartwień jest znacznie dłuższa. Cóż, czasami „ jest źle, a jednak coraz lepiej, więc może być jeszcze lepiej. Tylko dobrze nigdy być nie może”- jak mawiał Henryk Ferdynand Kaden, polski bankowiec i finansista, ale też autor zbioru aforyzmów „ Myśli”. Dlatego często powtarzam sobie słowa Kemmonsa Wilsona, twórcy hoteli Holiday In, które brzmią tak: „ Nie zamartwiaj się. Nie możesz zmienić przeszłości, ale na pewno możesz zniszczyć teraźniejszość; martwiąc się o przyszłość pamiętaj, że połowa rzeczy, o które się martwimy, nigdy się nie zdarzy, a druga połowa zdarzy się tak czy owak. Po co zatem się przejmować?” Niedawno wyczytałam w felietonie Jacka Podsiadło takie zdanie: „ Jak mówią łabędzie: co będzie, to będzie. Nie myli się tylko ten saper, co nie wychodzi z bunkra”, które od razu włączyłam do osobistego niezbędnika pocieszeń.

A propos „ co będzie”?   Będzie o NADZIEI, tej najcenniejszej towarzyszce życia- jak nazywał ją Jean-Paul Sartre. Nie mam wątpliwości, że kto ją ma zawsze przy sobie, nie da się spalić w ogniu rozpaczy, lęków i wszelkich trudności, a przynajmniej nie do końca.

Wojciech Młynarski stawia na dyktando u nadziei minimum raz w miesiącu, a ujął to tak: „My możemy być w kłopocie, ale na rozpaczy dnie/ Jeszcze nie, długo nie/ Więc nie martwmy się, bo w końcu/ Nie nam jednym się nie klei/ Ważne, by choć raz w miesiącu/ Mieć dyktando u nadziei”   

A co to znaczy mieć nadzieję? Mieć nadzieję- tłumaczył Nino Salvaneschi, włoski pisarz i poeta – „ znaczy tworzyć, podczas gdy rozpacz jest zniszczeniem. Kto ma nadzieję, paraliżuje wątpliwość, unicestwia przygnębienie, sieje sukces- przygotowuje zwycięstwo”. Z kolei według Sorena Kierkegaarda, duńskiego filozofa nazywanego „ Sokratesem Północy” „mieć nadzieję znaczy oczekiwać, że dobro jest możliwe, że pośród najczarniejszej nocy jestem w stanie odszukać bodaj jedną gwiazdę, a na najbardziej beznadziejnej pustyni mogę odkryć oazę”.

„ Bądź źródłem nadziei! Cokolwiek się stanie, nigdy nie trać nadziei! Rozwijaj swoje serce. […] Cokolwiek się wokół Ciebie wydarzy, nigdy nie trać nadziei”- przekonuje Dalajlama XIV, duchowy przywódca Tybetu. Ktoś powie, że to bardzo trudne, ktoś inny, że niemożliwe. A co powiedziałby Jeremi Przybora? Całkiem możliwe, że jego odpowiedź byłaby taka: „ Nie całkiem jest jeszcze na razie/ Na razie jest jeszcze nie to/[…]/ Nie zawsze los jeszcze mnie pieści/ A często ugryzie jak pies/ W herbatce mi nieraz szeleści/ Ten deszczyk, ten deszczyk, co z łez/ Lecz... będzie weselej, będzie weselej/ W najbliższą sobotę, no, może w niedzielę/ Zabłyśnie słoneczko, zaćwierka ptak/ Będzie wesoło - i jeszcze jak”

Uśmiechnij się! ( mimo wszystko)

Z archiwum „ Przekroju”

Drugie małżeństwo jest triumfem NADZIEI nad doświadczenie.  

Samuel Johnson,

Małżeństwo zaczyna się od porównań z dziedziny botaniki, a kończy na porównaniach z dziedziny zoologii.

 Eugène Marin Labiche

Każde małżeństwo wypowiada w ciągu tygodnia dziesięć tysięcy słów, z czego mąż wypowiada prawie półtora tysiąca.

Marian Eile ps. Lord Gallux