8.06.21

„Goniąc za tymi wielkimi, nie przegap drobnych radości życia”- Hellen Jackson

Dzisiaj o radościach życia. Tych drobnych, ale też i większych, za którymi nie zawsze trzeba gonić, co sugeruje dziewiętnastowieczna amerykańska pisarka. Przeciwnie, są na wyciągnięcie ręki. Jednak jest jeden warunek. Trzeba zwolnić tempo życia, bo jak powiedział Mahatma Gandhi: „ W życiu chodzi o coś więcej niż o zwiększanie jego tempa”, ale kto dziś uwierzy indyjskiemu mężowi stanu?

Ryszard Kapuściński w mocnych słowach przestrzegał przed pośpiechem i jego skutkami: „Kiedy się spieszysz- mówił autor Hebanu - nic nie widzisz, nic nie słyszysz, nic nie przeżywasz, niczego nie doświadczasz, nie myślisz! Szybkie tempo wysusza najgłębsze warstwy twojej duszy, stępia twoją wrażliwość, wyjaławia cię i odczłowiecza”.

W czasie pandemicznym, w którym żyjemy od ponad roku, nie ma mowy o pośpiechu. Przeciwnie, nastąpiło spowolnienie szalonego tempa życia milionów ludzi i skłonienie ich do refleksji.

„Radość i pociechę znajduję w czytaniu literatury; nie ma większej od niej radości i nie ma takiego smutku, którego by nie złagodziła” – wyznał wieki temu Pliniusz Młodszy. Jestem pewna, że dziś o wiele więcej osób podpisze się pod słowami rzymskiego pisarza i prawnika, niż w roku poprzedzającym pandemię. Podobnie jak pod słowami Marii Dąbrowskiej, która przyznała, że : „ Z rzeczy cudownych, które dają mi żyć pozostaje lektura, wiążąca mnie z umarłymi i rozmowa, wiążąca z żywymi.”

Mam nadzieję, że więcej było też osób, które zmuszone przez lockdown do pozostania w domu, doświadczyły radości życia rodzinnego, a nie smutku. Jak bowiem zauważył szwajcarski pedagog Johann Heinrich Pestalozzi: „Radości życia rodzinnego są najpiękniejsze na świecie, a radość, jakiej rodzice doświadczają na widok swych dzieci, jest największa”. Biorąc pod uwagę własne doświadczenia, rozszerzyłabym krąg osób, które mają szczęście zaznawać radości życia rodzinnego o babcie i dziadków. Dla nich radość jaką odczuwają na widok uśmiechniętych, wesołych i zdrowo się rozwijających wnucząt jest radością uzdrawiającą i inspirującą. A to jeszcze nie koniec.  Antoni Marianowicz, polski poeta i prozaik, dziadek dwójki wnucząt dorzuca jeszcze radość biologiczną [ o czym w „Uśmiechnij się!”] A każda z tych radości tym większa, że jak twierdził Phil Bosmans dziecko „ lubi cię, ale nigdy z racji twojego grubego portfela, lecz dlatego, że potrafisz się z nim bawić, opowiadać baśnie i śpiewać”.  A propos grubego portfela, za którym większość ludzi goni, to jak zapewniał szwajcarski pisarz Jeremias Gotthelf :„ Bogactwo w radości nie zależy od sakiewki, lecz od serca”  Jakie to wspaniałe pocieszenie dla babć i dziadków, którzy wiadomo jakim portfelem w większości dysponują.  

I jeszcze jakże wymowny przykład na poparcie słów pisarza Gotthelfa: „Radość sprawiają mi także zwykłe codzienne cuda: ciche głosy przyjaciół wieczorem, jałowcowy dym z ognia w glinianym piecu, zwykłe, nieurozmaicone pożywienie, trud i prostota, zadowolenie z robienia tylko jednej rzeczy na raz: kiedy biorę do ręki mój niebieski garnuszek, to nie myślę o niczym innym.”- napisał Peter Matthiessen, amerykański pisarz w bardzo osobistym dzienniku z wyprawy w Himalaje zatytułowanym „ Śnieżna pantera”.

Uśmiechnij się! ( mimo wszystko)

„ Babcia spytała Majeczkę: Czego życzysz dziadkowi?” Niespełna trzyletnia osóbka odpowiedziała bez namysłu: „Życzę dziadkowi miłego dnia”.

Niby to żadna przyjemność być starym, ale usłyszeć cienki głosik: „Dziadku!” – to może, w moim wieku, jedyna biologiczna – rzekłbym – radość. Dziadkowanie to najlepsza rekompensata za starość.

Na obiedzie nasza córka, Janka, zięć Wojtek oraz wnuki: dziesięcioipółletni Mikołaj i dwuipółletnia Majka. Potem trójka poszła do kina, deponując u nas rozkoszną Majeczkę. Wspaniała zabawa, m.in. we wspólne układanie wierszyków. Nasze arcydzieło brzmiało: Ta mała nóżka, to nóżka Kopciuszka.”

Antoni Marianowicz „ Wyciąg na szklaną górę: Dziennik roku przestępnego 2000”