17.08.21

„ Mamy dwa wyjścia: możemy albo usiąść i płakać, albo śmiać się i pracować” - Dirk Fuhrmann.

Autora dzisiejszego motta próżno szukać w gronie sławnych autorów złotych myśli. To sześćdziesięcioletni mieszkaniec Altenahr w Nadrenii, turystycznym kurorcie w dolinie rzeki Ahr, gdzie 14 lipca przeszła powódź, niszcząc wszystko na swojej drodze.

„ Łatwo jest się uśmiechać i działać z entuzjazmem, kiedy wszystko w twoim życiu doskonale się układa. W idealnych okolicznościach każdy może emanować radością, ale prawdziwym testem dla mistrzów jest zdolność przywoływania uśmiechu wtedy, kiedy w głębi duszy przeżywa się poważne problemy osobiste” - napisała w swej autobiografii Mary Key Ash, jedna z największych przedsiębiorczyń  w historii biznesu.

Dla mnie takim mistrzem jest Dirk, który wybrał do odbudowy życia popowodziowego drugie wyjście. Są nimi też dwoje kolejnych bohaterów dzisiejszego wpisu. O mistrzowskiej trójce przeczytałam w moim ulubionym tygodniku, z którym współpracowali min. Stefan Kisielewski, Stanisław Mrożek, Ewa Szumowska, a obecnie min. Wojciech Bonowicz, Jan Klata, Jacek Podsiadło. Ale do rzeczy.

Helena Suchan jest aktorką Integracyjnego Teatru Aktora Niewidomego. Kiedy w 2005 roku, będąc już na emeryturze i mając za sobą 40 lat pracy w przemyśle, dołączyła do teatru była jeszcze osobą widzącą na jedno oko. Dzisiaj nie widzi nic. Czy Pani Helena siedzi i płacze? „ Pracowita pszczoła nie ma czasu na smutek” - napisał William Blake. I tak jest z moją bohaterką. Pani Helena gra w ITAN i : „ Śmieje się głośno, zaraźliwie. Od tego śmiechu pokój jaśnieje”- czytam w artykule. Nie tylko zresztą pokój, całe mieszkanie lśni czystością. Moja bohaterka chętniej opowiada o pracy w teatrze niż o utracie wzroku. Teatr jest całym jej życiem, a na scenie radzi sobie tak: „ Ja liczę kroki: ile do przodu, ile do tyłu, ile w bok. Ale podczas spektaklu zawsze musi być ktoś obok, żeby go choć musnąć lub słyszeć blisko. Taki wyznacznik, żebym nie stanęła bokiem albo tyłem”

Czy muszę dodawać, że po przeczytaniu o lśniącym mieszkaniu Pani Heleny, od razu zabrałam się za sprzątanie swojego?

Paweł Iłecki ma 64 lata i jest antropologiem kultury.  Dwadzieścia trzy lata żył w kryzysie bezdomności. Dzisiaj jest pasjonatem życia i tworzenia. Pisze doktorat o bezdomności, bierze udział w różnych konferencjach, gra w Teatrze  Bezdomnych, współtworzył teatr opowieści, udziela się w Żywej Bibliotece, a i to nie wszystko. Pan Paweł niestrudzenie - choć jak dotąd bezskutecznie - pracuje nad obudzeniem do życia pensjonariuszy DPS, w którym mieszka od czerwca ubiegłego roku. Nazywa go domem zachodzącego słońca. Jego mieszkańcy są bowiem smutni, zgorzkniali, czekają już tylko na śmierć skoro nie mogą na odwiedziny. „ Nie martw się zachodem słońca/ Lecz się ciesz na wschodu blaski” – chciałby wszystkich pocieszyć Aleksander Fredro, ale i Adam Zagajewski, który w jednym z esejów napisał: „ Starość nie jest tragedią pod warunkiem, że nie pozwolimy, by nasz umysł zesztywniał, by znudził się spektaklem świata i by wygasła w nas ciekawość świata” Paweł Iłecki wciąż zadaje sobie pytanie, dlaczego życie pensjonariuszy sprowadza się wyłącznie do: posiłków, mierzenia temperatury, ablucji i telewizji, po czym sam na nie odpowiada: „Może i ja bym tak żył, gdyby nie ten kupiony laptop, gdybym nie poznał Internetu, gdyby mnie w Misji nie wypchano do działania, gdybym nie trafił do Teatru? Ale dziś już nie umiem inaczej. Pandemia z tą pasją życia i tworzenia nie wygra”.

Myślę, że warto zapamiętać ostanie zdanie: PANDEMIA Z PASJĄ ŻYCIA I TWORZENIA NIE WYGRA.

 Uśmiechnij się! ( mimo wszystko)

Lekarze z telewizji kłamią. Mówili, że maseczka i rękawiczki wystarczą podczas wyjścia do sklepu. Ale gdy tam poszedłem, okazało się, że wszyscy mają na sobie jeszcze ubrania!

                                                ( W. Brytania, fatherly.com)

Za moich czasów ukrywało się puszczenie bąka w towarzystwie kaszlnięciem. Teraz, w czasach wirusa, lepiej jest ukrywać kasłanie puszczaniem bąków…

                                                ( W. Brytania, scosman.com)